Weekje chillen in Sari’s & Kurtha’s

Als ik begin met schrijven, bevind ik mij in een nagenoeg lege kamer. Oftewel alle spullen van Sophie staan netjes in een hoek gedrapeerd want vandaag is de dag dat wij naar Kathmandu gaan en haar tijd er in Swarga op zit. Jammer jammer want we hadden het wel naar ons zin maar goed aan alle mooie dingen komen een einde en nu gaat ze lekker een trekking doen dus dat is ook wel leuk ;-).

Vorig weekend zijn we lekker naar Last Resort geweest met de intentie om een lekker weekendje te chillen. Bij chillen denk ik meestal ook aan lekker uitslapen maar in een land als Nepal kennen ze dat echter niet want ook bij ons chillweekendje moesten we om half 7 klaar staan voor de bus. We hadden gelukkig wel geregeld dat we in Bhaktapur konden opstappen want anders hadden we om half 6 in Kathmandu moeten staan en dat is toch wel heel naar. We hadden voor de zekerheid het nummer van de chauffeur gekregen voor het geval er iets mis zou gaan. Aangezien de bus er om 7h nog niet was (en we wel al waren aangesproken door 100 busjongens), leek het ons wel verstandig om even te bellen. Heel verstandig idee, ware het niet dat je wel een bestaand nummer moet hebben. Heel slim van die lui, geven ze ons een verkeerd nummer mee maar gelukkig stopte de bus 1min later voor ons. Die bus was echt helemaal volgepropt met allemaal witte mensen dus sowieso was dit de goede bus! Ik had echter gerekend op een touringbus en niet op 1 of ander gaar klein busje zonder laadruimte, met als gevolg dat alle backpacks in het gangpad lagen en men heel handig 2 plekken achterin de bus voor ons over had gehouden. Tactisch denken is wel aan Nepalezen over gelaten! De hele busreis heb ik zo ongeveer vastgeklemd gezeten aangezien de bus gebouwd is op Nepalese benen en dus 20 cm tussen de stoelen overlaat voor benen. Mijn knie kon ik bij het uitstappen helaas even niet gebruiken ivm het ontbreken van bloed doorstroom maar verder was het een comfortabele bus!
De busreis zelf was wel erg mooi aangezien het een heldere dag was en we meteen de bergen in gingen. Dus het uitzicht bestond uit bergen, afgronden, mooie rijstvelden en een immens groot Shiva statue (in goud). Erg mooi! Op wat haarspeldbochten na ging de reis eigenlijk heel voorspoedig dus daar had ik moeten weten dat er iets niet klopte. Op een gegeven moment zijn we even gestopt voor een natje en een droogje en recht tegen over het ‘wegrestaurantje’ zagen we een redelijk grote landslide die ook nog maar net was opgeruimd. Vanaf toen zijn we zo’n 40 landslides (niet overdreven want Sophie heeft geteld) tegen gekomen, van kleintjes tot echt hele grote waarvan er 1 in ieder geval 2 week geleden (toen wij niet heen konden ivm de landslide) aan 15 mensen het leven heeft gekost. Eigenlijk was de reis vanaf toen weer ware terror; overal waren dus landslides en de meeste waren nog niet helemaal weggehaald. Dus het werd weer een bumpy ride, precies zoals we gewend zijn, dus dat was fijn. We moesten met dat busje dus over allemaal stenen, modder en als toppunt zelfs nog half door een rivier die over de weg stroomde. En vergeet vooral niet het subtiele detail dat er een gapende afgrond naast de weg is. Bij het laatste deel van de route was de weg ook heel smal en wél 2richtingsverkeer dus dat heeft onder andere de situatie opgeleverd dat wij een ‘heuvel’ op moesten, niet genoeg vermogen ervoor hadden, een tegenligger hadden, toen naar achteren zijn gerold, de fietser die achter onze bus fietste (waarom ook in godsnaam?) zo ongeveer hebben aangereden en uiteindelijk met millimeterwerk het toch nog is gelukt om langs elkaar heen te komen. Die fietser was trouwens totaal onzichtbaar want de binnenspiegel van de bus zat namelijk niet vast, dus die ging van links naar rechts oftewel die hing er ook maar wat om de toerist een goed gevoel te geven. Ja je maakt wat mee.
Overigens hebben de Nepalezen een geheel eigen strategie om een bergje op te komen; namelijk hard afremmen, zo ongeveer stil staan en dan weer op het gas trappen om er vervolgens achter te komen dat het niet gaat lukken. Heel apart, ik zeg gewoon gas erop en dan komt het wel goed maar daar zijn ze hier nog niet achter.

Het is mij trouwens ook een raadsel waarom iemand in zo’n landslide gebied zou willen wonen.. Er staan gewoon huizen tegen de bergen aan, dat is toch bijna vragen om een ongelukkige afloop dunkt me. Maar goed wellicht hebben ze geen keuze maar het lijkt me toch erg gevaarlijk. Mocht je je trouwens in een huis bevinden tijdens zo’n slide, kun je maar beter een sprintje trekken want dat dak bestaat uit golfplaten die op hun plaats worden gehouden door stenen (wel functioneel dus die resten van een landslide) dus dat biedt geen enkele bescherming.
Na deze prachtige rit kwamen we na 2,5 uur aan bij een enorm hoge brug die naar Last Resort leidt. Dit is dezelfde brug die gebruikt wordt voor het bungyjumpen en het canyon swinging. Ik hoorde iedereen in de bus al ‘OMG’ roepen, wanhopige kreten slaken en ik zag menig gezicht wit wegtrekken. Iedereen bleek dus 1 van beide activiteiten te gaan doen. Zelf keek ik dit allemaal nogal kalmpjes aan en dacht bij mezelf ‘wat een waanzin, daar zou ik nooit van afspringen’. Ik was dan ook blij dat ik niet de ambitie heb tot dit soort aparte activiteiten. Ik vond het lopen over die brug (overigens 160m hoog) al spannend genoeg, durfde amper over die rand te kijken dapper als ik ben. Eenmaal over die levensgevaarlijke brug heen gelopen, kwamen we aan bij een soort paradijsje: groen gras, leuke ‘strandtentjes’ met allemaal kussens op de grond én een bar! Ik zag mijzelf daar al helemaal zitten met een lekker biertje, na een top massage, een beetje chillen.
Na een praatje over alle activiteiten konden we naar onze tent, want ja we sliepen in een tent. Het was echt niet zo’n koepeltentje maar een heerlijk ruim opgezette tent met 2 bedden, een kastje en een soort rekje voor kleren. Voor de tent stonden nog 2 schattige stoeltjes en er zat een metalen afdak boven onze tent dus goed geregeld! Ik was persoonlijk ook wel blij met dat afdakje want overal waar ik kom, schijnt het binnen no time te gaan regenen (jullie moeten nu dus wel goed weer hebben daar in Nederland ;-)). En zo ook nu weer, heerlijke plensbuien maar goed we hadden die dag geen activiteiten, behalve de massage, op de planning staan dus dan kan ik met een buitje leven.
We hebben dan ook de hele dag eigenlijk niks gedaan; veel getukt (Sophie was nog steeds niet helemaal lekker), geklaverjast, theetjes gedronken, gelezen en uiteindelijk dan de massage! Die was erg chill dus ik heb bij deze al besloten dat ik er elke week even 1 ga doen, dat verdien ik tenslotte wel na het werken met de kids. De sauna was helaas gesloten, wat ik nogal een tegenvaller vond want daar had ik me nogal op verheugd. Nou ja een warme douche vond ik wel een goede vervanging maar helaas bleek deze te werken op zonne-energie en die zon was ver te zoeken dus had ik een koude douche. Slecht geregeld maar gelukkig was die van Sophie wel warm (heel typisch ook, want op de ene meter valt wel een zonnestraal en op de andere niet zeker, apart) dus dat viel gelukkig weer mee. Verder heerlijk gegeten, ’s avonds lekker gechilld, gepraat en geklaverjast onder het genot van onze goede vriend Everest.

De volgende dag was het echter weer vroeg opstaan want van half 8 tot half 9 was het ontbijt. Wie dat ook in godsnaam bedenkt? Maar goed we moesten toch onze spullen pakken want om 10.00 was het tijd om te gaan raften. Daarvoor moesten we eerst een uurtje rijden naar onze ‘aanmeerplaats’ die bleek te bestaan uit een stukje rots naast de weg. Na wat uitleg over wat te doen als de boot omslaat, als jij overboord slaat etc.., gingen we van start. Van al die praatjes word ik altijd wat zenuwachtig dus ik had er ietsjes minder zin in dan van tevoren want de rivier zag er toch wel wat wild uit.
We kwamen met 5 jongens in een boot terecht dus ik dacht goed geregeld; 5 sterke kerels, dat wordt chillen voor mij. Niets was echter minder waar want 2 jongens (uit Jordanie) bleken, net als ik, ietwat ontmoedigd te zijn door alle ‘te water gaan’ verhalen dus al gauw vloeiden er allemaal grappen over het aankomende lijden én het einde. Vond ik uiteraard nogal hilarisch dus ik heb tijdens het ‘droog oefenen’ voornamelijk slap gelegen. Onze gids vond dit op 1 of andere manier wat minder leuk.
We begonnen, ondanks alle quasi protesten, uiteindelijk wel met als instelling: ‘It’s just for fun so let’s try to survive’. Prachtig! Het begin stuk was meteen vrij ruig, zeker voor de 1e keer, dus dat was even wennen. Maar eenmaal gewend, vond ik het echt super leuk om te doen. Dit vond overigens iedereen, zelfs de Jordanier die na elke golf zei: ‘Ok, can we go home now?’. Na 10 minuten kwamen er echter wat straffe golfjes aan en verloren wij een man. Hilarisch achteraf maar op dat moment mijn grootste vrees, dus ik leefde erg met de arme ziel mee. Gelukkig is er een strak protocol voor dit soort ongelukjes en onze gids gooide meteen een touw erheen, helaas miste de drenkeling die en smakte hij vervolgens op een rots. De rest heb ik niet kunnen zien, want wij moesten ons weer even richten op het water. Hij is uiteindelijk opgepikt door de achterste boot (wij lagen op dat moment 2e, dus niet slecht) en na 10min is hij weer bij ons in de boot gedumpt. Daar hebben wij nog even tegen geprotesteerd want we vonden hem toch wel wat zwakjes en hij haalde het groepsniveau wel omlaag maar volgens onze gids moest het toch echt. Gelukkig kon hij ook wel om die grappen lachen.
Toen was het tijd voor de lunch, die onze gidsen ter plekke daar hebben voorbereid en ook nog lekker was. Na de lunch was het water beduidend rustiger en dat was eigenlijk wel een beetje saai. Onze gids vond het toen tijd om Sophie uit de boot te duwen wat wel grappig was, ware het niet dat ze behoorlijk verkouden was. We zijn onderweg ook nog een crematie tegen gekomen; men verbrandt de dode hier op een stapel hout bij een rivier zodat de rivier de as kan meenemen. Hele aparte gewaarwording voor ons.
Omdat de rivier zo rustig was, vonden onze mannen het tijd om er zelf wat actie in te gooien en heeft een Jordanier het roer maar overgenomen van de gids. Dat was uiteraard weer hilarisch want meneer riep dan wat commando’s en vervolgens stopte hij abrupt met de mededeling dat hij moe was. Na 45 minuten hard chillen in de boot, moesten we diezelfde boot vervolgens zelf naar boven tillen. Toen was ik wel even blij met de 5 mannen tot dat 1 van hen (de eerder genoemde Jordanier) het genoeg vond en zonder waarschuwing de boot losliet aka al het gewicht bij mij terecht kwam dus dat vond ik een iets minder geslaagd plan.
Toen we eenmaal in Bhaktapur waren aangekomen, had ik ondertussen een terror koppijn verworven en was Sophie nog steeds wat ziek, dus lagen we na een diner in de ‘Beergarden’ al om 8h in bed. Ja je ritme verandert hier wel behoorlijk. In die Beergarden hebben we trouwens voor nog geen euro gegeten, echt ongelofelijk want het was nog lekker ook.

Vrijdag was ik nog steeds niet echt genezen van mijn hoofdpijn maar goed er moest gewerkt worden. Daarnaast hadden we ook een afspraak staan met Shanti, de nicht van Krishna. Zij zou ons namelijk helpen met het kopen/uitzoeken/afdingen van een sari en een kurtha. Nou dit bleek een geniaal idee van ons zijn te geweest, want toen we eenmaal onze sari keuze hadden gemaakt heeft ze bij beide ongeveer 700 roepies (v/d 2200 van mij) er vanaf gekregen. Toch vrij netjes dunkt me. Mijn oog was overigens gevallen op een mooie framboosrode (oftewel roze zoals altijd) met allemaal glitters en versieren, en Sophie’s oog op een mooie donkerblauwe met een bescheiden glitter hoeveelheid. Een donkerblauwe sari vinden was trouwens nog een hele uitdaging; de sari meneer haalde zijn hele blauwe collectie tevoorschijn maar scheen niet te snappen dat donker toch echt donker is en niet fel blauw. Heel typisch maar goed uiteindelijk zag hij in een winkel er tegen over een donkerblauwe hangen, die heeft hij opgehaald (hoe dat ook zit, is mij een raadsel) en die was donker genoeg volgens Sophie. Wel geinig om mee te maken trouwens, al die stoffen liggen op elkaar gestapeld en je kunt gewoon aanwijzen wat je wilt, dan ruïneert hij zijn mooie stapel door de stof er tussen uit te trekken. Een sari is trouwens gewoon 5m stof die je op een bepaalde manier om je lichaam draagt met een onderrok en 1 of ander minuscuul bloesje.
De onderrok kregen we bij de sari maar voor dat bloesje, dat net je voorgevel bedekt en dus niet erg flatteus is aka een ouderwets naveltruitje met knoopjes, moesten we speciaal op maat laten maken bij een kleermaker. Dat kan ik wel begrijpen want onze maten zijn uiteraard wel iets anders dan die van zo’n mini Nepalees. Bij diezelfde kleermaker hebben we ook beide een kurtha laten maken. Dat is een soort harembroek met daarboven een soort jurkje dat een split heeft aan beide kanten op je heup. Ik begrijp dat dit een hele typische beschrijving is maar er staan ook wel foto’s ervan op mijn picasa.
Over foto’s gesproken; ik heb vorige week een wanhopige poging gedaan om mijn foto’s op internet te krijgen aangezien iedereen ‘zeurt’ om beeldmateriaal. Helaas is deze poging mislukt na 2h doordat het opeens op iemands account stond. Joost mag weten hoe dat in godsnaam is gebeurd maar goed iemand anders heeft nu dus 5 albums van me. De volgende keer als ik weer in Kathmandu ben (ivm de snelheid van het internet) zal ik het erop zetten en dat is naar alle waarschijnlijkheid a.s. donderdag dus hou mijn stukje nog even in de gaten. Ik zal de links er laten nog even bij zetten.

Ik heb overigens gekozen voor de combinatie rood met blauw/groenachtig en Sophie heeft gekozen voor de combinatie roze met helder blauw. Erg mooi uiteraard. Op dit moment heb ik ook al een 2e laten maken in de mooie combinatie roze met zwart; het zit namelijk heerlijk en is lekker koel! Vrijdagmiddag hadden alle didi’s hun sari’s meegenomen om een heuse sari fotoshoot te houden. Heel erg leuk alleen onze sari’s lagen nog bij de klerenmaker dus ons voorstel was om het naar maandag te verplaatsen. Daar werd wat lauwtjes op gereageerd en men zei dat ze niet wisten of we dan wel genoeg tijd hadden. Nou denk je zo’n shoot ram je er even in een uurtje door heen maar niets was echter minder waar. Als gulden middenweg hebben we namelijk een sari van RamDevi didi geleend (groene sari) en alleen al 7 vrouw in een sari krijgen, heeft volgens mij bijna 1,5h geduurd. 5m stof is namelijk helemaal niet zo makkelijk aan te krijgen, daar heb je sowieso hulp bij nodig dus dat duurde allemaal nog even. En vergeet vooral niet het feit dat je een onderrok aan moet trekken die vervolgens keihard aangesnoerd moet worden. Ik heb me al verbaasd over het feit dat de vrouwen hier niet echt slank zijn, maar geen wonder als die rok zo wordt aangetrokken en dat bloesje zo belachelijk klein is => welkom vetrollen. Ik was dan ook erg blij met deze combinatie maar gelukkig had ik mijn bloes nog niet binnen en kon ik lekker mijn t-shirtje aanhouden.
Het was hartstikke leuk om te zien hoe leuk die didi’s het allemaal vonden; alles moest netjes worden aangekleed, de sieraden werden tevoorschijn gehaald, mijn make-up en haar moest opnieuw worden gedaan (blijkbaar werd mijn knot niet gewaardeerd :P). Ze hadden erg veel lol met de voorbereiding en ook de ‘shoot’ zelf was een doorslaand succes. Ze wilden allemaal met ons op de foto maar ook alleen, met elkaar, met de kinderen etc.. Ja een heuse shoot was het. De kids maakte foto’s en waren het publiek. Die vonden het ook erg leuk dus al met al een geslaagde ‘activiteit’. We zijn overigens om 2h met alles begonnen en om half 5 was ik weer aangekleed in normale kleren. Deze shoot hebben we die maandag nog eens dunnetjes overgedaan met onze eigen sari’s (compleet met bloes en al) en met Shanti. Deze hebben we echter in een uurtje kunnen proppen, dus dat was wel prima te doen.

Zaterdag was het tijd voor een activiteit voor de kinderen en aangezien het Sophie’s laatste zaterdag was, was het tijd voor schminken! Elke vrijwilliger doet dat en steeds weer is het een doorslaand succes. Jullie kennen mij echter; ik ben niet zo’n artistiek personage en sterker nog tekenen is al helemaal niet mijn ding dus ik vreesde voor een waar drama. Volgens Sophie, ervaren schminker als zij is, was het echter wel makkelijk maar goed ik bleef hopen op prinsesjes in plaats van tijgers. Godzijdank is dat gebed verhoord want op 1 na heb ik alleen maar ‘makkelijke’ verzoeken gehad en voornamelijk veel (jaja) ‘mama dolls’: 2 rode wangen, rode lippen, een schoonheidsvlek, paarse oogschaduw en daar komt de uitdaging wimpers die je onder de ogen moest tekenen. Op de wimpers na ging alles mij goed af dus dat was een goede eerste schmink ervaring. Ik kan jullie trouwens niet onthouden dat ik 1 pronkstuk heb, namelijk Sunita die als een soort gele achtergrond iets met allemaal ballonnen door het leven ging. Toch wel een meesterwerk moet ik toegeven.
Daarnaast had ik ook nog een minder succesvolle klant en dat was Bischal. Dit is een jongetje van ongeveer 8 jaar die ontzettend spastisch is. Nou ik zou zo zeggen, probeer zo iemand eens te schilderen dan weet je dat de mislukking niet geheel aan mij te wijten is. Hij wilde als een klok worden geschilderd, normaliter een eitje maar als iemand constant schokkerige bewegingen maakt met zijn hoofd naar links en rechts worden cijfers behoorlijk onherkenbaar ben ik achter gekomen. Op een gegeven moment had ik de ideale strategie namelijk zijn hoofd tussen mijn been en arm vastklemmen (klinkt wat hardhandig maar viel wel ietsjes mee) en heel snel alles afmaken. Dit was een top strategie want hij kon nergens heen maar helaas was er 1 minpunt; ik veegde constant met mijn been of arm cijfers tot een wazige vlek. Al met al was het echt niet om aan te zien maar hij was er blij mee en daar gaat het tenslotte om. Leuk is dat de didi’s ook overal voor in zijn dus die hebben we ook als mama doll geschilderd en toen was het de beurt aan ons. Ik trof Arati didi, die een ervaren schminker bleek te zijn en mij heeft omgetoverd in iemand met een mooi roze masker. Erg leuk want Sophie kreeg een blauw masker, dus zoals te zien zal zijn op de foto’s matchten we mooi!

Vorige week vrijdag zijn trouwens de eerste kinderen ziek geworden en lagen ze gezellig met zijn 2’en op bed. De afgelopen week hebben we het hoogtepunt van 6 zieken bereikt en zijn alle hygiëne regels aangescherpt om er van af te komen. Ze hadden allemaal redelijk hoge koorts (40 graden) en dat schommelde de hele tijd. Op dit moment ligt er nog maar 1 echt in de ziekenboeg met koorts maar ook hij knapt weer op. Er is wel even bloed geprikt voor de zekerheid en die uitslag komt binnenkort binnen (duurt hier namelijk even).
Blijkbaar is de rest van de kinderen hierdoor beïnvloedt want ze waren afgelopen week af en toe behoorlijk lastig. Zelfs een meisje wat altijd heel erg lief is, was erg koppig en luisterde niet. Heel apart want ze waren lastiger dan afgelopen 4 weken bij elkaar. Mijn geduld is dan ook weer tot in de eeuwigheid getest en ik heb redelijk veel standjes uit moeten delen maar goed sinds gister gaat het weer een stuk beter. Dus misschien zijn ze ook wel gewoon toe aan de vakantie, die over 2 weken is en waarin Swarga dicht is dus ik ook lekker vrij heb!
Mijn plannen zijn om naar Pokhara te gaan om daar 2/3 dagen (je moet ergens beginnen) in de bergen te lopen, Sophie weer op te pikken na haar trekking van 12 dagen en dan om en in Pokhara wat dingen te bekijken maar ook zeker lekker relaxen. Nog niet echt concrete plannen gemaakt, zoals een echte backpacker betaamt, maar dat zien we allemaal nog wel.

Omdat het Sophie’s laatste week was en we eigenlijk nog bar weinig cultureels hebben gedaan, moesten we afgelopen week doordrenken met culturele activiteiten. Zondag zijn we naar de tempel Changu gelopen. Een erg mooie tempel ware het niet dat hij op 1,5h lopen van Swarga ligt en op 1,5 km hoog ligt. Het is een erg mooie wandeling, vooral het vlakke gedeelte tussen de rijstvelden door en met het zicht op de bergen maar na 1h vroegen we ons toch wel af waar die tempel bleef. Toen kwam het besef dat de tempel waarschijnlijk boven op die berg lag, wat toch wel een beetje een tegenvaller was maar goed die tempel wilden we zien dus dat werd nog lekker 40 minuten omhoog lopen. Ik kan jullie vertellen dat gaat je niet in