Olifanten en rotsblokken

Ik waarschuw jullie bij deze alvast maar, het is weer een immens verhaal geworden maar goed ik heb ook weer een boel (onverwachte) ‘avonturen’ meegemaakt.
Maandag en dinsdag waren gewone werkdagen en leken verdacht veel op de andere werkdagen. Ik begin hier steeds meer op mijn plek te raken en de dagen beginnen dan ook voorbij te vliegen. Waar ik in het begin uiteraard nog moest wennen, weet ik nu o.a. hoe ik de kinderen moet aanpakken en (niet geheel onhandig) hoe de dag in elkaar zit.
De kinderen zijn stuk voor stuk schatjes, al halen ze soms het bloed onder je nagels vandaan als ze weer eens niet opschieten, niet luisteren / je negeren (ook fijn) en voortdurend je aandacht opeisen. Ja dit werk is wel wat anders dan 2 uurtjes training geven op een vrijdagavond waarbij ik van de kinderen volledige concentratie kan eisen.
Dat is hier onmogelijk en mijn geduld wordt dan ook ernstig op de proef gesteld. Gelukkig zijn er veel meer leuke momenten; bijvoorbeeld dat Shrijanna voortdurend bij me op schoot gaat zitten (heel schattig meisje die zichzelf gerust kan vermaken met strijkkralen, heerlijk), kwartetten met een paar druktemakers en buiten een balletje gooien met Nischal en Log Raj. Ik heb namelijk een handschoen en bal meegenomen en dat is voor de kinderen uiterst interessant want honkbal kennen ze niet echt. Gelijk werd de link gelegd met cricket en na het gooien, stond ik gezellig een balletje te ‘pitchen’ op de cricket manier en gingen de jongens slaan. Erg leuk om te doen.
Er wordt hier wel veel gevoetbald op het veld dichtbij de school waar we elke ochtend langslopen. Volgens mij is er (bijna) elke dag wel een toernooitje tussen scholen en ik heb nog even een panna bij de keeper meegemaakt na een triest schot. Toch is slecht voetbal nog altijd beter dan geen voetbal, dus maandag besloot ik eens even bij het voetbal te gaan kijken nadat we de kinderen hadden weggebracht. Sophie miss deelt mijn voorliefde voor voetbal niet en besloot dus op het dak te gaan zitten om een beetje bij te bruinen. Zodra ik dat veld betrad, veranderde ik uiteraard in een freakshow attractie want ik werd weer lekker aangestaard. Naast me zaten 3 jongens waarvan er 1 dapper genoeg was om me aan te spreken, heel grappig. Na ons prachtige gesprekje in wat typisch Engels vroeg meneer me opeens of hij mijn vriend mocht worden, echt hilarisch. Verbouwereerd vond ik dat wel prima en meteen werd er een telefoon uit zijn zak getoverd om nummers uit te wisselen. Helaas wist ik mijn nummer niet uit mijn hoofd en had ik mijn telefoon niet bij me, dus toen werd er een pen opgesnord. Einde van het verhaal is dat me op het hart werd gedrukt om hem vooral te texten en dan zou hij me een inside Bhaktapur rondleiding geven, gezellig met allemaal locals. Nou wie weet doe ik dat ooit nog als Sophie weg is maar tot nu toe heb ik die behoefte nog niet echt gehad.
Om even terug te komen op het aanstaren; het is echt ongelofelijk maar overal waar Sophie en ik lopen worden we echt ongegeneerd aangestaard. We horen ook voortdurend van jong en oud nog wel; ‘Namaste’, ‘Hello’ etc. Ik weet dat we blank zijn maar laten we de interesse daarvoor niet overdrijven zeg. Heel typisch en ook wel wat irritant maar goed we groeten maar wat terug en negeren de helft.

Dinsdag lagen Sophie en ik al om half 9 in bed aangezien onze wekker de volgende dag om half 5 () af zou gaan want de tijd was aangebroken om een weekendje jungle (Chitwan National Park) te doen. Super leuk natuurlijk dus daar wil ik wel zo onmenselijk vroeg voor opstaan. Het oorspronkelijke plan was trouwens om naar Last Resort (Langdan National Park) te gaan maar na wat mailcontact bleek dat er een landslide was geweest en dat de mainway nu ondoorgaanbaar was. Geen probleem dachten we, dan regelen we toch gewoon een weekendje Chitwan. Zo gezegd, zo gedaan. Om half 5 ging dus de wekker en vertrokken we vol goede moed richting Khatmandu. Ik heb trouwens ontdekt dat we blij moeten zijn dat die kinderen pas om half 10 naar school hoeven, want om half 6 ’s ochtends kwamen wij al een boel kinderen in schooluniform tegen dus blijkbaar beginnen sommige scholen echt vroeg vroeg.
Uiteraard was het weer een bumpy ride met een boel bulten, kuilen en tegenliggers op onze weghelft maar goed om kwart over 6 stipt waren wij in Khatmandu op de plaats van de bestemming.
Daar zou onze Reeji (man die het heeft geregeld, erg geinige man trouwens en echt goed van vertrouwen want we hoefden achteraf pas te betalen) op ons wachten met de tickets. Om 7.00 zaten we in een redelijk moderne bus (helaas geen airco maar goed je kan niet alles hebben) en gingen we op weg naar Chitwan. Deze weg loopt dwars door de bergen en dat resulteerde in een redelijk beangstigende rit. Snelheid is hier namelijk erg belangrijk en iedereen haalt hier gewoon iedereen in, zelfs op momenten dat je helemaal niks voor je kan zien zoals in een bocht. Prettig genoeg zaten we natuurlijk bij de kant waar je precies de afgrond zag (waar een redelijk pittig riviertje stroomde maar waar bij de weg meestal wel een vangrail was, bestaande uit rotsblokken met wat kippengaas) en ook zagen we elke tegenligger erg krap langs ons passeren. Dan moet ik ook nog even melden dat ook deze weg af en toe wat hobbels en kuilen bevatte dus dat we af en toe ook lekker werden gelanceerd. Zoals jullie begrijpen was het een prachtig mooie rit. Ik kan jullie vertellen dat de rit in de bergen in Venezuela er echt niks bij was en voor degenen die erbij waren, lijkt me dat wel wat zeggen.
Mij is overigens ook verteld dat Nepalezen geen rijbewijs hoeven te halen dus dat was een erg prettige gedachte al rijdend over de krappe wegen met een heerlijke afgrond naast ons. Maar maak je niet druk, tot nu toe is alles goed gegaan ;-).

Na een reis van bijna 6 uur (en 160km) kwamen we om 12.45 aan in Bharatpur bij het hoofdkantoor van onze Island Resort Company. Daar werd een lunch verzorgd die zowaar bestond uit een groentesoep, vervolgens pasta, groenten (bloemkool en broccoli: het leven is goed) en ook wat rijst, die we netjes hebben laten staan. Toen zelfs nog een toetje bestaande uit een soort vanille/bananenpudding, erg lekker in ieder geval. Nou dat is wel wat anders dan Dhaal Bhat, ik was dan ook meteen fan van de company!
Na de lunch vertrokken we in een jeep richting ons resort wat op een eiland in het park was (dus midden in de jungle). Nou die jeep hadden we ook echt wel nodig want op een gegeven moment moesten we nog 8km en dat was alleen maar door platteland waar alleen maar zand/modderwegen lagen met een heleboel plassen. De huizen zagen er daar trouwens wel een stuk beter uit, mooi gekleurd, afgebouwd (!) en redelijk stevig. Er waren natuurlijk ook wat lemen hutjes maar het leek me dat de mensen hier wel wat ‘rijker’ leven dan in de stad zelf. Na die 8 km, die overigens jaren duurde, kwamen we aan bij een oever waar echt serieus gewoon een fluisterbootje op ons lag te wachten. Wij dachten echt; ‘wat is deze? Moeten we hier echt in met de bagage en in totaal met 6 man?’. Daarnaast stond er echt een sterke stroming in die rivier dus ik zag ons alweer omslaan. Overigens had ik ook ergens gelezen dat deze bootjes inderdaad erg snel omslaan en dat je, je kostbare spullen altijd in plastic moet verpakken. Dus ietwat angstig stapten we die ‘boot’ in en godzijdank waren het bekwame schippers/roeiers want we kwamen keurig (droog) op de plek van bestemming aan.
Daar kregen we ons schema te horen, wat redelijk druk was en enkele huisregels; zoals niet alleen de jungle in gaan (alsof ik dat van plan was?!?). We hadden heel even de tijd om naar onze lodge te gaan en dan stond onze eerste activiteit al op het schema: de elephantride. Onze lodge zag er prima uit, helaas geen warme douche wat wel in het foldertje stond maar goed na 3 weken koud douchen, konden deze 3 dagen er ook nog wel bij.

Bam en daar gingen we op naar de olifanten. Tjonge jonge die beesten zijn echt enorm! Volgens mij wel 3/4 meter hoog en daar zouden wij dan op gaan rijden. Wij mochten als eerste in zo’n bakje stappen en uiteraard hadden we meteen de grootste olifant te pakken dus we zaten, zeg maar, redelijk hoog. Zodra we zaten, ging de olifant er meteen vandoor en het ‘rijdt’ heel apart. Het zat niet heel erg comfortabel maar wel prima. Wat minder prima was, dat het keihard was begonnen met regenen en ik uiteraard geen regenjas mee naar Nepal heb genomen (want daar regent het toch nooit). Nou niets was minder waar want het heeft serieus het hele weekend gewoon geregeld, dat schijnt normaal te zijn in de jungle en niemand die dan op het idee komt om een standje te regelen met wat paraplu’s, poncho’s en regenjassen. Heel dom, wat dat zou een gat in de markt zijn. Ik had er in ieder geval heel wat voor over gehad om op dat moment een poncho aan te hebben.
Maar goed ik mag niet klagen (maar waarom mag ik dan niet klagen..) want ik zat wel mooi op een olifant en dat kan ook niet iedereen zeggen. De eerste rit was voornamelijk super tof omdat ik voor het eerst op een olifant zat en gewoon genoot van de rit. We hebben tijdens die rit niet veel bijzondere dieren gezien, al riep onze rijder op een gegeven moment triomfantelijk uit: ‘Look, there’s a deer. No, even 2 deer!’. Daar hebben we dan ook 5 minuten bij stil gestaan (in de regen) terwijl ik dacht van ‘die hebben we thuis ook hoor jongeman, dus laten we nou maar op zoek gaan naar die neushoorn’. We hebben wel super veel sporen gezien van de neushoorn maar het beestje heeft zich woensdag niet laten zien. Wat ik jullie niet wil onthouden en wat we wel hebben gezien, zijn maar liefst 3 wilde kippen.. Jaja jongens, kippen en herten in de jungle. Wie had dat nou gedacht? Genieten!

Na 1,5 gehobbeld te hebben op een olifant (quote van Sophie; olifantje hobbelen) was het tijd om wat droogs aan te trekken (halleluja) en aan de bar te gaan hangen want we hadden ons al een week verheugd op een lekker biertje. Eenmaal bij de bar aangekomen (overigens nog een hele tocht, want we hadden uiteraard het allerlaatste huisje) werd ons een Oranjeboompje voorgeschoteld, ook die hebben ze hier in 650mL. Met ons biertje lekker naar boven gegaan om te genieten van het uitzicht (en al de regen) en boven hebben we een groep Engelsen, Ieren en Schotten opgeduikeld. Dit was een groep mannen in de leeftijdscategorie 29-45 jaar die meededen aan een Rishaw Rally voor het goede doel. Ze hadden al 400 km afgelegd in een Rikshaw (overigens geen fiets maar een soort tuctuc) en hadden nog wel enkele kilometers te gaan. Fantastische grap in dit verkeer, daar moet je wel stalen zenuwen voor hebben zeg! Deze rikshaw’s halen trouwens offhill wel 60km (1tje zelf 66km, ooh) en uphill zo’n 40 km/h. Lijkt me persoonlijk echt een drama maar zij schenen het wel leuk te vinden. Ze hadden echter even 2 dagen vrij en besloten wat neushoorns te gaan kijken, die ze helemaal niet hebben gezien tijdens die dagen (haha). We hebben de hele avond heerlijk slap met hun geouwehoerd en het was erg gezellig!
Om 11h en 3 ‘biertjes’ rijker (zijn we niet meer gewend inderdaad) besloot ik toch maar te gaan slapen aangezien de wake-up call de volgende dag om 5.45 was en dan denk je weekend te hebben? Een uurtje later kwam Sophie de lodge binnen gestapt, ik was al half in slaap, en begon een enorm verhaal over een buurman. Ik bromde maar wat en de volgende ochtend bleek dat ze bij de verkeerde lodge had gestaan. Ze was al verbaasd dat ik de deur niet open had gelaten, niet reageerde op haar geroep dus toen keek ze maar even naar binnen en daar zag ze een kale man liggen. Toen begreep ze dat ik dat niet was en dat ze dus verkeerd zat. Geniale grap maar niet om 12h ’s nachts als je slaapt.

Donderdag waren we nog de enige gasten in het park waardoor we alweer (om 6.30) een elephantride konden doen waar wij wel voor in waren. Ditmaal waren we het al een beetje meer gewend en regende het niet zo erg, dus we waren helemaal klaar voor de dieren! We hadden uit voorzorg onze natte kleren van de vorige dag maar weer aangetrokken, die al lekker smerig waren dus we konden ook wel offroad wat ons betreft. Daar was de driver het helemaal mee eens en hij heeft zijn olifant menig pad laten creëren. Ongelofelijk trouwens hoe sterk en groot die beesten zijn. Ze halen met gemak een halve boom neer, ze zijn echt de koning (sorry koning). Ondanks dat meneer zijn eigen paden creëerde, scheen hij wel te weten waar hij heen moest (heel impressive in zo’n jungle) wat resulteerde in het zien van 2 aapjes ergens hoog in de boom en een wilde pauw (wederom een prachtig beest). Het is mij trouwens een raadsel hoe die gids dat allemaal zag, want hij doet echt heel veel tegelijk; olifant besturen met zijn voeten, op takken/bomen letten die ons dreigen te raken, een route bepalen, de grond op sporen checken en dan nog links/rechts/boven kijken. Toch vrij netjes dunkt me!
Dat tweede punt vond hij helaas wel een ondergeschikt punt want ik heb me redelijk vaak in allerlei bochten moeten wringen om geen been (of schoen die verstrengeld zat in allerlei struiken) kwijt te raken. Sophie kopte ook nog even een enorme tak, wat nogal hilarisch was maar dat soort botsingen was ze wel gewend (?) aldus haarzelf dus met de pijn viel het ook wel mee. Toch was het een weinig subtiele actie van die driver.
Maar goed ik vergeef die man alles want na die actie kwam hij een neushoorn op het spoor. Super tof! Wat een massive groot beest, echt een vechtmachine. We zagen hem eerst van zo’n 15m afstand maar onze gids besloot toch maar wat dichterbij te gaan kijken (wel waar voor ons geld ;-)) en op een gegeven moment stonden we zo’n 2m van de neushoorn af die overigens lekker zat te badderen. De neushoorn keek wel wat raar op en was volgens mij wel wat ‘bang’ voor de olifant want telkens als wij een stapje naar voren deden, deed hij een stapje naar achter. Ondertussen dacht ik dat ik 5m wel dichtbij genoeg vond en dacht ik dus ook echt ‘is hij gek geworden’ toen de driver de olifant verder naar de neushoorn liet gaan. Wat een gekke situatie; op een olifant zittende een neushoorn op 2m afstand gade slagen. Dat maak je zeg maar niet elke dag mee, super tof maar mijn hart zat wel even in mijn keel..
Daarna zagen we nog wat wilde kippen maar ja dat is wel een beetje een anticlimax na een neushoorn. Helaas had ik mijn fototoestel niet mee maar gelukkig heeft Sophie veel shots kunnen maken (zie swarga site voor haar waarbenjij.nu, ik regel die foto’s trouwens ook nog wel dus die rhino krijgen jullie nog wel te zien)!

Na de ride hebben we ontbeten met een lekker omeletje, wat aardappeltjes etc.. Overigens was het eten sowieso wel goed! In ieder geval erg lekker om 3 dagen geen Dhaal Bhat te eten, die me trouwens nog steeds niet de neus uit komt en sterker nog me ’s ochtends steeds beter begint aan te staan dus binnenkort zal ik ontbijten met Dhaal Bhat. Vervolgens hebben we heerlijk geslapen tot 2h (de hele ochtend dus) want om 2.30 stond het elephant bathing op de planning. Dat was wederom super tof! Ik zat op de rug van de olifant in de rivier terwijl hij me natspoot met zijn slurf. Echt super grappig. Daar zijn dan ook hilarische foto’s van gemaakt, vooral ik sta er buitengewoon goed op.
Om 4.30 was het toen tijd voor een junglewalk. Opgewekt in onze natte kleren (ja nog steeds, echt verschrikkelijk) stonden we paraat om te gaan. De gidsen vonden het echter nodig om ons nog wat goede tips mee te geven: ‘wat te doen als je 1. een neushoorn, 2. een tijger en 3. 1 of andere beer tegen komt’. Nou dat weet ik nu:
1.– als hij ver weg is, hoef je niks te doen
- in een boom klimmen (ja hoor, dat wordt dus niks bij voorbaat)
- achter een dikke boom verstoppen (goede optie)
- geen bomen dan RENNEN in een zigzag!
2.– oogcontact houden
- langzaam naar achter lopen en in ieder geval nooit je nek tonen
- schietgebedje doen
3.– PROBLEM
- bij de groep blijven
- groot maken en lawaai maken
- zie 3e punt bij 2.

Zoals jullie begrijpen hadden we na dit opbeurende praatje verschrikkelijk veel zin in de junglewalk en was ik liever direct om gekeerd. Dit idee heb ik nog even geopperd maar dat was volgens de gidsen absoluut niet nodig want zij zouden ons wel beschermen. Erg geloofwaardig ware het niet dat ze super klein en iel waren aka ik ze gewoon kon omblazen. Gelukkig waren ze wel ‘gewapend’ met maar liefst ieder een bamboestok. O ja, ik had er super veel zin in! Vervolgens bleek dat ik voortdurend naar het pad moest blijven kijken in verband met ernstige struikelgevaren voor een kluns zoals ik. Nou na 45 minuten na de grond te hebben gekeken en alsnog 10x bijna te zijn gestruikeld, had ik het echt wel gehad met die junglewalk. Het komt er namelijk op neer dat ik tijdens de walk alleen maar modder, takken, olifantenstront en keien heb gezien. Enorm enerverend. Gelukkig was de bootreis terug in wederom een fluisterbootje wel leuk en hebben we toen naast een dozijn slippers (?) ons enige diertje gezien, namelijk de kingfisher; een mooi helblauw vogeltje. Joost mag ook weten hoe die slippers daar komen want dat is zeker meer dan toeval. Toen Sophie dat vroeg aan 1 van de gidsen zei hij: ‘Ach het maakt toch niks uit want het gaat toch allemaal naar India’. Alsof dat een goede verklaring is, maar goed.
En eindelijk begon het toen op te houden met regenen en is zowaar de zon nog even doorgebroken (heel even maar). Dat was reden genoeg voor nog een elephant ride, waarbij ik lekker heb genoten van het zonnetje en het enige bijzonder wat we gezien hebben de oren van de driver waren, die net zo impressive waren als de oren van de olifant.
’s Avonds heb ik Sophie leren klaverjassen, waar ik erg content mee ben want nu kunnen we lekker een potje kaarten en win ik sowieso ;-). Om half 9 dropen we echter af want we waren kapot. Dit leidde tot de quote: ‘genant dit, we lijken verdomme wel 80’ tot grote hilariteit van Sophie. Maar goed de volgende dag zouden we weer om 5.45 worden gewekt voor een prachtige naturewalk. Deze heb ik maar overgeslagen nadat ik meteen regendruppels hoorde toen ik 1 oog opendeed en ik absoluut geen zin had om weer nat geregend te worden. Heb dus heerlijk uitgeslapen tot 7.00, onverwacht mazzeltje. Sophie, de echte natuurliefhebber, was wel zo dapper om te gaan, maar goed zij heeft dan ook een regenjas, en heeft zich prima vermaakt. Om 8h was het tijd om te gaan maar verrassend genoeg regende het heel hard dus werd ons vertrek een half uurtje uitgesteld. Toen regende het helaas nog steeds dus na wederom een mooie junglewalk om bij onze opstapplaats te komen, waren we alweer doorweekt en waren we 2 vrienden rijker; namelijk 2 bloedzuigers. Die van mij ontdekte ik helaas heel laat, toen er opeens allemaal bloed op mijn tenen zat en ik dus blijkbaar zo’n rakkertje tussen mijn tenen heb geplet met mijn immense kracht.

We werden aan de overkant opgehaald door een mooi roestig jeepje die later ook bleek te functioneren als bus. Heel geinig want je staat er versteld van hoe veel mensen er in de achterbak van een jeep kunnen. Dat zijn er in ieder geval heel veel hebben Sophie en ik later die dag in levende lijve ondervonden. Wonderbaarlijk feit was dat mijn voeten nog droog waren na die reis want ik ontdekte ook wat roestige gaten in die jeep (ongelofelijk, zie foto’s).
Eenmaal aangekomen bij het hoofdkantoor werden we opgehaald door de bus die ons naar Khatmandu zou brengen. Het eerste gedeelte van de reis verliep voorspoedig doch erg hobbelig want we zaten achterin bij de kapotte schokdempers. Wederom een feest want bij elke hobbel werden we 10 cm gelanceerd en dit verstoorde ons plan tot slapen toch wel een beetje. Op een gegeven moment stopte we echter even om (op dat moment) onbekende reden en daar hebben we even dankbaar gebruik van gemaakt door een oeloe krakje te doen (oeloe = uil, krak is van Bert Visscher aka uiltje knappen).
Ik heb echter een biologische wekker, of terwijl mijn maag die zich na 30 minuten even liet horen dus ik bedacht mij niet en wilde uitstappen. Helaas had ik weer eens een verkeerde timing want net op dat moment reden we verder. Gelukkig voor mij stopten we na 10minuten weer en kon ik even wat cola en chips inslaan (waar ik later erg dankbaar voor was). Op dat moment kwamen ons de eerste geruchten van een landslide ter ore. Die zou om 2.00 ’s nachts gebeurd zijn en daarom konden we niet verder. Als echte backpackers hebben Sophie en ik het allemaal over ons heen laten komen en na 20 minuten gestalkt te zijn door allemaal voedselverkopers (economie moet tenslotte wel gewoon draaien), ging de bus weer rijden. Met ons nog een paar anderen, maar er bleven er ook heel veel staan dus ik was benieuwd wat er nog ging komen.

Al vrij snel stopte de bus alweer en toen scheen hij echt niet verder te kunnen. Dit werd ons uiteraard niet gemeld door de chauffeur maar door een andere bezorgde passagier. Volgens hem was er de keuze om te gaan lopen of om het allemaal maar af te wachten wat eventueel wel 2 dagen kon duren. Er stond op dat moment echt een file van bussen, vrachtwagens en wat auto’s en al veel mensen waren aan het lopen. Wij besloten dus ook maar te gaan lopen en ik was heel blij dat ik niet zoveel bagage mee had kan ik je vertellen. Gelukkig werd er al super snel een jeep aangehouden die ons wel mee wilde nemen en met ons nog een boel anderen. Uit de praktijk is dus gebleken dat er 18man in de achterbak van een jeep passen. Waanzin. Wij zaten gelukkig wel maar vraag niet hoe, want er moesten ook nog 6 backpacks mee. Wat een rit maar goed moet je meegemaakt hebben. Op dat moment vond ik het allemaal nog wel komisch maar het lachen verging me al snel toen de jeep ons tenslotte afzette ergens bij de landslide.
We hadden onderweg al een rij gezien maar hadden besloten om er omheen te lopen want de bedoeling daarvan was ons niet helemaal duidelijk. Wij rekende namelijk op wat modder waar we makkelijk overheen zouden kunnen wandelen maar niets bleek minder waar. De landslide bleek te bestaan uit allemaal rotsblokken die de weg versperde. De rij was dus voor het passeren van de slide, waar we over heen moesten, maar goed terug gaan was geen optie dus we hebben een nieuwe rij gecreëerd. Schandalig voor gekropen maar goed. De situatie werd ons dus duidelijk; we moesten over die landslide die bestond uit glibberige rotsblokken met daarnaast een goeie afgrond met een wild stromende rivier erin. Boven ons hoorden we ook nog het geluid van ander vallend gesteente. Nou jongens als ik dacht dat mijn hart al in mijn keel zat toen ik die rhino zag, deed deze situatie er nog een schepje bovenop.
Vervolgens als je denkt dat het niet erger kan, kan dat dus wel en begon het te regenen wat de rotsen nog natter maakt en de kans op een andere landslide weer vergroot.
Uiteindelijk waren wij aan de beurt en was ik de 1e van ons 2 die erover heen moest. Ben een aantal keren bijna uitgegleden want ik moest op mijn slippers over de natte rotsen maar gelukkig stonden er allemaal (army-) mensen die me hun hand reikte voor wat steun. Dat was op dat moment heel erg welkom! De overtocht van maximaal 20m was behoorlijk spannend en ik was dan ook blij toen ik heelhuids de andere kant had gehaald. Sophie verstijfde eenmaal op de rotsen gekomen maar gelukkig heeft een Duitse haar een steuntje in de rug gegeven waardoor Sophie 5min na mij er ook overheen was. Op dit moment kan ik me heel goed voorstellen wat paniek in een menigte kan veroorzaken.

Aan de andere kant stonden trouwens niet zo heel veel mensen, typisch want ik zag wel heel verkeer. Overigens zijn er heel wat mensen geweest die via de bergen (zo’n 400m omhoog en weer naar beneden) langs de landslide zijn gegaan. We hebben het zelf ook nog even overwogen want aan onze kant zag het er wel te doen uit maar ben blij dat we dat niet hebben gedaan. De andere kant liep namelijk echt stijl stijl af zo’n 10m en die Nepalezen deden dat gewoon. Wat een waanzin. Ik heb geen gewonden gezien maar dat had goed gekund want die ‘afdaling’ was echt gevaarlijk. Maar goed zulke dingen zijn voor de Nepalezen blijkbaar normaal en dat bleek ook wel bij de ‘normale’ overgang want alles ging mee over die landslide heen: kippen, geiten, subwoofers, baby’s (logisch) en zelfs een tv. Ongelofelijk.
We hebben toen nog even gelopen maar al vrij snel was daar een bus van onze company en die zijn was heel fijn! We waren 1 van de eersten op 2 Engelse jongens na waar we even gezellig mee gebabbeld hebben. We moesten namelijk wachten totdat iedereen van de bus er weer was en dat duurde wel even. Uiteindelijk hebben we rond 5h onze eerste poging tot vertrek gedaan. Die strandde echter al snel door het vele verkeer wat zowel links als rechts stond dus het was erg lastig om er doorheen te komen.
We hebben dus veel stil gestaan en rond 6.30 gingen we echt rijden maar toen werd het ook donker. Dat vond ik wel wat vervelend want de heenweg vond ik al niet fantastisch maar door deze bergen in het donker leek me al helemaal geen pretje. Ik heb veel geslapen om niet al teveel van de reis bewust mee te maken en mijn honger te ontvluchten. We hadden namelijk behalve het ontbijt en mijn zak chips niks gegeten, nare bijkomstigheid. Om 20.00 zijn we ergens gestopt om de chauffeur wat rust te gunnen (verstandig) en konden wij lekker wat eten.
Uiteindelijk zijn we om 23.30 aangekomen in Khatmandu => een reis van zo’n 16h dus. Wat een belevenis.
Er gingen toen ging bussen meer naar Bhaktapur dus voor ons begon de werkdag pas zaterdagmiddag. We hebben nog even een lauw biertje gedaan op de afloop en zijn toen heerlijk gaan tukken in 1 of ander pauper hotel.

Wat een belevenis!
Als het goed is gaan we dit weekend dan eindelijk relaxen want wederom staat onze trip naar Last Resort op het plan maar we hebben besloten om ook nog te gaan raften. Alsof we nog niet genoeg spanning hebben gehad.
De foto’s zet ik er binnenkort op maar het internet is hier niet zo fantastisch dus dat kan nog wel even duren. Wel gewoon dezelfde site.

Liefs, Hilde