Miss, miss can you help me?

Bovenstaande zin krijg ik per uur ongeveer 60x te horen (idd 1x per minuut) en dat is echt niet overdreven. Een variant erop kan ook nog zijn ‘Miss, miss (gericht op Sophie, die reageert niet), other miss can you help me?’. Ja duidelijk is dat de kinderen dol zijn op onze aandacht want deze vraag wordt echt te pas en te onpas gesteld. Maakt niet uit wat ze aan het doen zijn; puzzelen, tandenpoetsen, kleren aandoen etc… Bij alles willen ze geholpen worden terwijl ze dit erg goed zelf kunnen doen. De kinderen worden in het tehuis namelijk echt gestimuleerd om zo veel mogelijk zelf te doen, ook al duurt het 30minuten langer (waar ik ’s ochtends om 6h persoonlijk niet zo voor ben :)) dus dat is wel en goede zaak.

Maar voordat onze werkweek maandag echt van start ging, hadden we nog een introductieweekend tegoed en die ging zaterdag van start. Om 11h werden we verwacht in een Guesthouse wat we eerst nog even moesten zoeken in Durbar Square, het centrum van Bhaktapur waar alle tempels staan en wat toen best wel groot bleek te zijn dus we waren ietsjes te laat. Maar je denkt dat Antilianen laat zijn maar naar het schijnt, bestaat er naast een Antiliaanse tijd ook een speciale Nepalese tijd namelijk 30 tot 60 minuten bij de oorspronkelijke tijd optellen. Heerlijk! Je moet hier dus vragen als je een afspraak maakt met een Nepalees of hij de normale tijd of de Nepalese tijd bedoelt want dan kun je eventueel rekening houden met een uurtje later. Hier had Lieve, de laatste vrijwilliger, ook geen rekening mee gehouden dus daar hebben we even mee kennis gemaakt. Lieve komt uit het Zuiden en blijft hier 9 maanden werken in de Daycare. We zullen haar dus waarschijnlijk amper zien want wij werken als zij slaapt en zij werkt als wij vrij hebben.
Krishna (onze gids en mede oprichter van het tehuis) kwam om ons keurig om half 12 Nepalese tijd ophalen om ons Durbar Square te laten zien. Bhaktapur heeft 4 squares met veel tempels en allemaal kleine steegjes. De tempels zijn erg mooi en sommige zijn ook heel erg groot. Ik vond het erg leuk om wat meer te horen over Bhaktapur en zijn historie dus ik vond het een leuke toer.
’s Middags hebben Sophie en ik onze eerste prachtige sjaal gescoord want allebei hebben we op 1 of andere rare manier een verkoudheid opgelopen in dit warme en regenachtige land. Ik heb een mooie turquoise zwarte gekocht, erg tof! Daarna kregen we nog een kleine cursus Nepali, wat niet geheel overbodig is. Ondanks dat ik een Nepali cursus op mijn ipod heb staan, herkende ik ongeveer 3 woorden (ja/nee/goedemorgen) dus ik ben blij dat ik niet zo heel veel tijd in die cursus heb gestoken want hier spreken ze dialect Nepali! ’s Avonds hebben we voor de verandering Dhaal Bhat gegeten, waar ik overigens na 7 dagen nog steeds niet op uit gekeken ben dus wie zegt dat ik geen hele week op pizza kan leven? Dat laatste is het proberen sowieso wel waard lijkt me dus.
Die avond waren er ook wat Engelse vrienden van Sophie in town, dus daar hebben we gezellig wat mee gedronken! En dat ‘wat’ slaat natuurlijk op mijn allereerste Nepalese biertje en dat is niet zo maar een biertje; nee hier drinken ze bier van formaat! Een biertje is hier namelijk 650mL, zouden ze ook moeten introduceren in Nederland dunkt me. Ik heb er in ieder geval van genoten! We sliepen zaterdagnacht in het guesthouse en dat betekende zachte bedden en kussens! Ik heb dus heerlijk geslapen die nacht al moet ik toegeven dat die plank en die baksteen (kussen) op dit moment ook heerlijk slapen.

Zondag hebben we heerlijk ontbeten met banana pancakes (dag appel) en normale zwarte thee. In Nepal drinken ze namelijk Nepali tea en dat is thee met melk en veel suiker. Overigens gooien ze trouwens overal suiker in, ook in de melk die de kinderen drinken dus het zal wel typisch Nepalees zijn. Dus normale zwarte thee is hier echt verademing na al die suiker. Zondag zouden we naar Khatmandu gaan en zaterdag hoorden we dat Krishna niet mee zou gaan maar dat zijn nichtje zou functioneren als gids. Hij moest ons wel waarschuwen; zijn nichtje wist niet zoveel van Khatmandu en was een beetje simpel dus waarschijnlijk zou Sophie de gidsrol over moeten nemen. Prachtig om dit van tevoren te horen want we konden dus mooi onze eigen zin doen. Ze zou om half 11 bij ons zijn, na onze ervaring van de vorige dag gingen we dus uit van 11h maar niets was minder waar want deze Nepalese vrouw was gewoon perfect op tijd. Dat was dus die pannenkoek naar binnen schrokken en gaan.
Na een bumpy ride hebben we Khatmandu godzijdank veilig bereikt en heeft ze ons via een enorme omweg, volgens Sohpie, naar Thamel (het toeristengedeelte) gebracht. Daar was ze zelf echter nog nooit geweest dus vanaf daar heeft Sohpie het maar overgenomen. We hebben eigenlijk niets gedaan behalve een beetje rond hobbelen dus het was wel gezellig maar niet echt een toegevoegde waarde aan het introductieweekend.

Daar brak de maandag aan en vroeg ook want hier staan ze om 5.50 op. Omdat het onze eerste werkdag was, mochten wij ons echter melden om 6.15 en dat werd in ieder geval door mij wel gewaardeerd. Meteen de eerste dag werd duidelijk dat Sophie in tegenstelling tot mij wel een ochtendmens is en zij was er dan ook helemaal klaar voor om 6.00. Nou dat konden we van mij zeg maar net niet zeggen. Als een zombie stond ik om 6.15 dan eindelijk beneden en ik kan jullie vertellen dat ik op dat moment alleen maar verlangde naar mijn (harde) bed. Ik heb het die ochtend dan ook best wel lastig gehad, want die kinderen zijn om 6.00 gewoon klaar wakker en willen meteen spelletjes doen aka veel aandacht. Eén op één kon ik het nog wel enigszins aan maar het familiespel was toch pittig. Er wachtte me meteen nog een uitdaging, namelijk het doorstaan van etensgeuren ’s ochtends vroeg. Nou heb ik geen moeite met een pizza’tje of een patatje na het stappen maar bij het ontbijt meteen rijst met curry, nee daar word ik niet blij van.
Ik zal jullie trouwens even een impressie geven van de ochtend:
5.50 opstaan en omkleden
6.30 mierzoete thee met koekjes (erg welkom dan trouwens)
7.00-8.00 spelletjes spelen en huiswerk maken
8.00 Dhaal Bhat eten
8.30 tandenpoetsen en omkleden
9.20 naar school

Het tandenpoetsen en omkleden heeft trouwens ook wel enige tijd nodig. Er zijn namelijk 4 kinderen die echt amper kunnen lopen (ze kruipen voornamelijk of lopen achter een constructie) en daarnaast ook zwakbegaafd. De rest van de kinderen zijn binnen 10 minuten omgekleed maar deze groep kinderen heeft beduidend meer tijd nodig om zichzelf aan te kleden. Ze doen alles wel zelf maar het heeft veel aanmoediging nodig en ook veel spelletjes. Ik heb zelfs al een briljant chantagemiddel ontdekt; mijn telefoon. Als ze heel snel zijn, mogen ze namelijk een liedje uitkiezen op mijn mobiel en dan luisteren we die. De resultaten in het aankleden zijn beduidend sneller dus op lastige momenten grijp ik naar dit laatste redmiddel. Helaas heeft de rest dit nu ook ontdekt en word ik de hele dag om mijn mobiel gevraagd maar goed dat heb ik er voor over.
Nadat iedereen eindelijk in de kleren is, gaan we met een hele groep lopend naar school. De school is niet zo ver weg maar we hebben 2 meisjes in rolstoelen mee en voor de rest heeft bijna iedereen wel loopproblemen dus al strompelend en vallend lopen we naar school. Sophie of ik duwt een rolstoel, de didi (vrouw die hier echt werkt) duwt een rolstoel en dan loopt 1 van ons nog met een meisje aan de hand die echt slecht ter been is. Ze haalt school wel maar met moeite.

Dan hebben we tot half 4 vrije tijd en daar heb ik maandag dankbaar van gebruik gemaakt door even lekker te gaan slapen van 11 tot 3, was echt kapot van de ochtend al. Nou was ik ook niet helemaal fit maar toch is het wel vermoeiend zo vroeg opstaan.
’s Middags om half 4 of 4h, dit verschilt per dag en achter de logica zijn we nog niet dus het altijd weer een verassing, halen we de kinderen weer op en drinken we om half 5 thee met zijn allen. Dan hebben de kinderen tot kwart voor 6 om te spelen en van kwart voor 6 tot half 7 is het tijd voor huiswerk. Om half 7 is het dan weer Dhaal Bhat tijd en meteen daarna gaan de kinderen om 7h tandenpoetsen en naar boven. Vervolgens kost het ons weer enige moeite om iedereen te laten omkleden maar rond 8h ligt iedereen van de eerste groep wel. Om 10 voor 8 wordt de 2e groep geroepen en die ligt uiterlijk kwart over 8 in bed. Het is overigens niet alleen maar omkleden maar de kinderen met brandwonden (4) moeten geolied worden en 3 kinderen moeten springers om. Dat zijn attributen voor de benen die ervoor zorgen dat de benen in een bepaalde stand blijven tijdens de nacht. Dit is niet zo’n prettige bezigheid want je doet de kinderen toch wel een beetje pijn en dat is uiteraard niet leuk.
Maar zoals jullie dus begrijpen, leven we volgens een strak schema hier en dat waardeer ik persoonlijk wel. Ik denk dat het belangrijk is voor deze kinderen om te weten waar ze aan toe zijn en dat ze op bepaalde dingen gewoon kunnen rekenen.

Dinsdag en woensdag leken erg op maandag behalve dan dat ik me op het vroege opstaan heb ingesteld dus dat ik er niet alleen fysiek bij was maar ook mentaal. Dinsdag was een meisje heel verdrietig (Rachita), dus ze was hartverscheurend aan het huilen. Toen ik vroeg waarom ze huilde, bleek dat zij niet naar het ziekenhuis mocht en andere kinderen wel. Nou toen brak mijn klomp want ik ken niet zoveel kinderen die van het ziekenhuis houden maar hier hadden we er dus 1. Helaas was het verdriet echt niet te stoppen en werd ze uiteindelijk wat vervelend zodat ze redelijk streng is aangepakt door de didi. De didi’s hier zijn erg verschillend; 1tje is een echte goedzak maar de andere is echt wel een beetje een pittige tante en de kinderen weten dat je niet met haar moet spotten dus ze doen alles wat ze zegt. Wel grappig om te zien.
Wat ik trouwens vergeten ben om te vertellen, is dat er 6 kinderen in het tehuis blijven op de daycare. Daar wordt er aan persoonlijke doelen gewerkt, bijv. sociale vaardigheden of fijne motoriek, en krijgen ze persoonlijke aandacht. Deze 6 kinderen zijn nog niet klaar voor de school en sommige zullen dat waarschijnlijk nooit worden.
Woensdag was het ‘Father Day’ en dat wordt hier uitbundig gevierd. Omdat Krishna mede oprichter van het tehuis is, wordt hij door de kinderen als een soort extra vader beschouwd. Hij werd dan ook goed in het zonnetje gezet; ze hadden slingers opgehangen, tekeningen gemaakt en hij kreeg een soort ceremonie aangeboden waarbij hij een tikka (die rode stip) op zijn hoofd gedrukt kreeg. Hij kon dit erg waarderen en het was erg leuk om te zien dat de kinderen zo aan hem gehecht zijn maar hij ook echt aan de kinderen!

Wat ik jullie overigens echt niet kan onthouden, is het feit dat het maandagnacht heel hard had geregend en dat er de volgende dag een vis op het pad lag. En dat was geen klein visje, heel apart! Die vis is vervolgens woensdag gedood en gefrituurd, zo gaat het leven hier.
Donderdag hadden wij weekend, eigenlijk woensdag ook al maar dan hadden we maar 2 dagen gewerkt en alweer 2 dagen weekend dus die dag hebben we ‘opgespaard’ voor een langer weekend ooit. Sophie en ik zijn namelijk van plan een weekend naar Last Resort te gaan om daar lekker te relaxen in de spa (sauna, massage, zwembad etc..) en misschien nog wat sportiefs. Je kunt daar ook bungee jumpen maar ik pieker er niet over om dat te doen en gelukkig Sophie ook niet. Daarnaast gaan we nog een langer weekend van 3 dagen naar het Chitwan Resort. Dat is een soort jungle trip en dan zullen we ook in de jungle verblijven, erg leuk.
Maar goed donderdag dus; we hadden de nacht doorgebracht in het Guesthouse zodat we lekker konden (uit)slapen en ontbijten. We zijn toen naar Khatmandu geweest, wederom een toch in de bus overleefd en hebben een relaxed dagje gehad. Eigenlijk niks gedaan behalve wat noodzakelijke dingetjes en ’s avonds heerlijk gegeten in een leuk restaurant. Eindelijk weer pizza gegeten, zij het een beetje droog was hij toch lekker!

Vrijdag was het weer vroeg beginnen om 6h en zouden de kinderen om half 2 vrij zijn ivm weekend. Dit was het oorspronkelijke plan maar hier kun je de kinderen ’s ochtends om half 9 blijkbaar afbellen met de mededeling dat ze niet hoeven te komen want ze hebben geen programma (oid). Heel typisch en een behoorlijke change of plans. Helaas was Sophie niet lekker en heeft ze de hele dag op bed gelegen. Het werd dus tijd om het entertainment bureau Hilde in te schakelen en ik heb weer een troef uitgespeeld. Ik had namelijk een leuk elfen kwartet meegenomen uit Nederland en die heb ik maar eens even geïntroduceerd. Het was lastig om het ze te leren; op de 1 of andere manier wilden ze telkens een bepaalde kaart van de ander hebben die ze op dat moment zelf in de hand hadden, hilarisch. Maar nadat ze het eenmaal konden (en de didi’s ook) hebben ze eigenlijk de hele ochtend en een groot deel van de middag gekwartet met wat andere spelletjes tussen door. Ik heb dus heerlijk wat tijd met mijn boek kunnen spenderen in een stoel in de zon, wat erg prettig was. ’s Middags hebben we Madagascar gekeken en had ik ook geen kind aan ze. Dus uiteindelijk viel de dag erg mee en hebben (ik en) de kinderen ons prima vermaakt! Sophie kon ’s avonds gelukkig wel helpen en de kinderen waren kapot, dus die lagen binnen 3 kwartier op bed. Ideaal!

Zaterdag is de vrije dag van de kinderen, overigens maar de enige dus we hebben het hier in Nederland als kind heel wat beter voor elkaar. Om 1 of andere vage reden staan ze echter op hun vrije dag ook gewoon om 6h op maar doen ze alles gewoon wat (nog) rustiger aan. Wij mochten wel tot half 7 blijven liggen dus dat was een verbetering ten opzichte van vrijdag.
Als het weer het toelaat, gaan ze ’s ochtends vaak zwemmen en vandaag was het prima weer dus was het tijd voor het zwembad! Samen met 5 kinderen heb ik in een soort van suzuki alto gezeten want zij kunnen die afstand niet lopen in tegenstelling tot de rest. Ik was achteraf wel blij dat ik in die auto zat (behalve dan het gare verkeer en het ontbreken van de veiligheidsgordels) want het zwembad ligt boven op een enorme heuvel dus dat was me het tochtje voor de anderen wel. Op 2 kinderen na heeft ieder kind met zwembandjes dus ze bleven vanzelf wel drijven, wat wel handig was aangezien ik de enige zwemmende begeleider was. Iedereen heeft lekker gezwommen en rond half 2 waren we weer terug bij het tehuis. Sophie was overigens niet mee met het zwemmen want ze is nog steeds niet helemaal fit.
’s Middags heeft zij de shift even overgenomen en heb ik heerlijk een uurtje geslapen. Toen wilden we graag een groepsactiviteit doen en dat werd scoobiedoen (met van die gekleurde touwtjes). We hadden kunnen verwachten dat dit misschien wat lastig werd maar dat het zo lastig was, had ik nooit niet verwacht. Uiteindelijk hebben we het aan 5 kinderen en een didi kunnen leren en die vonden het dan ook leuk. De rest van de kinderen wilden al na 20 minuten wat anders doen omdat ze het niet konden en het heel moeilijk was. Prima maar dan wel iets met die touwtjes, dus die hebben lekker gevlochten. Uiteindelijk dus toch nog een geslaagde activiteit!

Ik weet dat dit een enorm verhaal is geworden, maar ik hou van details en wil jullie uiteraard niks onthouden ;-). Mijn foto’s heb ik op een site gezet dus die kunnen jullie bekijken. Op dit moment staan alleen de eerste foto’s erop maar zodra ik er meer op kan zetten, horen jullie dat. De site is:
http://picasaweb.google.com/111535506557528754978/FotoSNepal?authkey=Gv1sRgCNSxs6fClpSKRA&feat=directlink
Ik hoop jullie de volgende keer te kunnen vertellen over een heerlijk relaxed spa weekend. Dit is nog maar de vraag want er is een landsverschuiving geweest met als gevolg dat de main way onbegaanbaar is. Spannend dus!

Liefs, Hilde